காணாமல் போன குழந்தை பெயர் ஹரினி.
தந்தை பெயர் வெந்கடேசன்
தாயர் பெயர் காளியம்மா
தேதி 15.9.2018
https://draft.blogger.com/blogger.g?blogID=2290804982277448969#editor/target=post;postID=6681365875519696266
“புள்ள கிடைக்கலன்னா போலீஸ் ஸ்டேஷன்லயே செத்துடுவோம்” கலங்கும் நாடோடி பெற்றோர்!
"ஹரிணி எங்ககிட்ட வந்து சேர்ற வரை நாங்க இந்த போலீஸ் ஸ்டேஷன் வாசல்லயேதான் கெடப்போம். இங்க இருந்து ஒரு அடி நகர மாட்டோம். ஒருவேள எங்க புள்ள எங்ககிட்ட வந்து சேரலன்னா இங்கேயே எங்க உசுர விட்டுடுவோம்!"
“அன்னிக்கு நானும் எம்பொஞ்சாதியும் வழக்கம்போல புள்ளய தூக்கிக்கிட்டு வெளியூர் திருவிழாவுக்கு ஊசி, பாசி விக்க போயிருந்தோம். ராவு இருட்டுறதுக்குள்ள வூடு திரும்பிடணும்னு கிளம்பினப்போதான் ஆட்டோ ரிப்பேர் ஆகிடுச்சு. இனிமே ரிப்பேர் பண்ணிட்டுக் கௌம்புறதுக்கு நேரமாகிடும். அதனால, இங்கேயே எங்கயாவது படுத்து எந்திரிச்சு வெள்ளன கௌம்பிப் போகலாம்னு நினைச்சோம்ங்க.
பகல்முழுக்க வேல பாத்த அலுப்புல அசந்து தூங்கிட்டோம். நடுராத்தியில கண் முழிச்சுப் பாத்தப்பதான் பக்கத்துல படுத்திருந்த ரெண்டு வயசு புள்ளயக் காணோம்ங்கிற உணர்வே வந்துச்சு. அய்யா சாமி எம்புள்ள எங்கய்யா இருக்கும். என்னய்யா பண்ணிட்டு இருக்கும்.
பச்சப்புள்ளைங்கய்யா அது. ஆத்தா, அப்பன் மொகத்தத் தவிர வேற யாரு மொகமும் அதுக்குத் தெரியாதுங்களே. அய்யா எம்புள்ளயக் காப்பாத்துங்கய்யா. நீங்க எல்லாருமா சேந்து மனசு வெச்சா எம்புள்ளய சீக்கிரமே கொண்டு வந்து சேத்துடலாம்யா. தயவு செஞ்சு கருண காட்டுங்கய்யா” எனக் கையெடுத்துக் கும்பிடுகிறார்; வாய்விட்டுக் கதறுகிறார் வெங்கடேசன். நாடோடி இனத்தைச் சேர்ந்தவர். இவரின் இரண்டு வயது மகள் ஹரிணி கடந்த சனிக்கிழமை அன்று காணாமல் போய்விட்டார். இன்றோடு ஒரு வாரம் ஆகிவிட்டது. குழந்தை கிடைத்தபாடில்லை.
சம்பவத்தன்று வேலை முடித்துவிட்டு தெரியாத ஊர், பழக்கப்படாத மனிதர்கள் என்பதால் அனைக்கட்டு காவல் நிலையத்திற்கு அருகேயுள்ள உதவிக் காவல் ஆய்வாளர் வீட்டின் வாசலிலேயே படுத்து உறங்கியிருக்கிறார்கள். பாதுகாப்பான இடம் என்று நம்பி அந்த இரவை அங்கே கழித்தவர்களுக்குத்தான் இப்படிப்பட்ட துயரம் நேர்ந்திருக்கிறது.
“நாங்க நாடோடி இனத்தைச் சேர்ந்தவங்க. உத்திரமேரூர் பக்கத்துல இருக்கிற மானாமதி கிராமம்தான் எங்க சொந்த ஊரு. காலங்காலமா இப்படித்தான் ஊரு ஊரா போய் பொம்ம, வளையலுலாம் வித்துட்டு வருவோம். எனக்கும் காளியம்மாவுக்கும் 2015 லதான் கல்யாணம் நடந்துச்சு. ஒரு வருஷம் புள்ளயே இல்லைங்க. மகாபலிபுரம் பக்கத்துல இருக்கிற கடம்பாடி கோவில்ல மண் சோறு சாப்பிட்டதுக்கு அப்பறம்தான் காளியம்மா வயித்துல புள்ள உண்டாச்சு. முத்து கணக்கா பொம்பளைப் புள்ள பொறந்துச்சுங்கய்யா. ஆசை ஆசையா தோளுலயும் மாருலயும் தூக்கி வளத்தோம். காளியம்மா இப்போ ரெண்டாவது உண்டாகியிருக்கா. அஞ்சு மாசம் ஆகுது. ஹரிணி பாப்பா உன்கூட வெளையாட இன்னொரு குட்டி பாப்பா வரப்போகுதுன்னு சொல்லி சொல்லி சந்தோஷப்பட்டோம். ஆசை ஆசையா வளத்தப் புள்ளயத் தொலைச்சிட்டு இப்போ அனாதை கணக்கா போலீஸ் ஸ்டேஷன் வாசல்லயே கெடக்குறோம். எங்க மணியே, பவளமே, குலத்தக் காக்க வந்தவளே எங்க இருந்தாலும் அப்பாக்கிட்ட ஓடி வந்துடுடா பட்டு” எனக் கத்திக்கொண்டே தலையில் அடித்து அழுகிறார்.
"சார், தெனமும் நூறுக்கும் எறநூறுக்கும் ஊரு ஊரா அலையிற அன்னாடங்காச்சிங்க நாங்க. படிக்கத் தெரியாது, எழுதத் தெரியாது. ஆனா, மனுசங்ககூட நல்ல விதமா பழகத்தெரியும். நமக்கு மனுசங்கதான் துணைனு நினைச்சிக்கிட்டு கிடைக்கிற எடத்துல தூங்கி எழுந்துப்போம். அன்னிக்கு ராத்திரி நாங்க இங்க தங்காம ஆட்டோவுலயே ஊருக்குப் போயிருந்தா வழியில போலீஸ்காரங்க இந்த ராத்திரியில எங்க போறீங்க என்ன ஏதுன்னு கேட்டு தொல்லை பண்ணியிருப்பாங்க. கைப்புள்ளய வெச்சிக்கிட்டு எதுக்கு ஒவ்வொரு இடமா நின்னு நின்னு போகணும். சிவனேன்னு தூங்கி எழுந்து போலாம்னுதான் இங்க தங்கினோம். பாவிங்க கொசு வலைக்குள்ள தூங்கிட்டு இருந்த எங்க குல சாமிய தூக்கிட்டு போயிட்டானுங்களே. பெத்த வயிறு கெடந்து துடிக்கிது சார்.
என் குழந்தை சாப்பிட்டுச்சோ தெரியலயே, தூங்குச்சோன்னு தெரியலயே. போலீஸ் ஸ்டேஷன் வழியா போறவங்க எல்லாரும் எங்கள ஒரு மாதிரி பார்த்துட்டுப் போறாங்க சார். ஒரு சிலர் என்கிட்ட வந்து 'உங்க புள்ள செத்துப் போயிடுச்சாம். அதான் வெளியில சொல்லாம மறைச்சிட்டாங்க'ன்னு சொல்லுறாங்க. யார் என்ன வேணா சொல்லட்டும் சார். எனக்கு நம்பிக்கை இருக்கு. எம்புள்ள உசுரோடதான் இருக்கு. அவ எங்ககிட்ட வந்து சேர்ற வரை நாங்க இந்த போலீஸ் ஸ்டேஷன் வாசல்லயேதான் கெடப்போம். இங்க இருந்து ஒரு அடி நகர மாட்டோம். ஒருவேள எங்க புள்ள எங்ககிட்ட வந்து சேரலன்னா இங்கேயே எங்க உசுர விட்டுடுவோம் சார்” என்றபடியே வெடித்து அழுகிறார். அவர் கண்ணீருக்கு ஆறுதல் சொல்ல வழியின்றி தவித்து நிற்கிறோம்.
